လမ္းျပဖုိ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနသူမ်ား

တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္တာရိွတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကလည္း ႏုိင္ငံျခား ခရီးစဥ္ေတြသြားၿပီး အဲဒီမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီ အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျမင္ေတာ့ မကတ္ လုိက္ပါနဲ႔။ ေနရာတကာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပဲ ဆုိၿပီးေတာ့လည္း အျပစ္မျမင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးကလည္း ဘယ္လုိမွ တားမရလုိ႔၊ ေနာက္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကို တုိက္တြန္းခ်င္စိတ္ရိွလာလုိ႔ ေျပာရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာ္ဒီ ႏုိင္ငံကုိ ေရာက္တုန္းက ေဆာ္ဒီႏုိင္ငံေလဆိပ္ကုိ ေျခခ်ရင္ပဲ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ဘဂၤါလီစကားကုိ စၾကားရပါတယ္။ အမိႈက္သိမ္း၊ သန္႔ရွင္းေရး နဲ႔ ေတာက္တုိမယ္ရ လူေတြအားလံုးဟာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏုိင္ငံသားေတြခ်ည္းပါပဲ။ အိႏၵိယ၊ ပါကစ္စတန္ ႏုိင္ငံသားေတြကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းရိွပါတယ္။ ဒါက ေလဆိပ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕တြင္းေရာက္ၿပီး၊ ေဆာ္ဒီႏုိင္ငံမွာ ေနထုိင္စဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆက္ဆံခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဘဂၤါလီစကားေတြပဲၾကားရတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏုိင္ငံသားေတြပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္သာ ဘဂၤါလီစကား မတတ္ခဲ့တာပါ။ ၾကားရပါမ်ားလုိ႔ နည္းနည္းပါးပါးေတာင္ နားလည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ လူမ်ိဳးေတြ ဒီႏုိင္ငံမွာ ဒီေလာက္မ်ားတာလဲလုိ႔။ သူတုိ႔က ေျပာပါတယ္။ ပထမေတာ့ အဆက္အသြယ္ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ ေရာက္လာတယ္။ ႏွစ္နည္းနည္းၾကာၿပီး အဆင္လည္း ေျပလာေတာ့ က်န္တဲ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံကလူေတြကုိ ပထမေရာက္ေနတဲ့ လူေတြက ဆက္သြယ္ေခၚယူတယ္။ အဲဒီလုိ ဆက္သြယ္ေခၚယူ လမ္းျပရင္းနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ အခုလုိမ်ားလာတာပါ ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရွင္းျပပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ တစ္မ်ိဳးလံုး တစ္ေဆြလံုး အဲဒီမွာ ရိွေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဆာ္ဒီမွာ ႏုိင္ငံျခားလူမ်ိဳး အမ်ားဆံုးက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏုိင္ငံသားေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး ကာတာ၊ ဘာရိန္း တုိ႔လုိ ႏုိင္ငံေတြမွာဆုိ အိႏိၵယ၊ ပါကစၥတန္ ႏုိင္ငံသားေတြက ႏုိင္ငံျခားသားေတြထဲမွာ အမ်ားဆံုးပါ။ သူတုိ႔လည္း အဲဒီလုိ ပထမလူက ေနာက္ေပါက္ေတြကုိ ေခၚရင္းနဲ႔ မ်ားလာရတာပါ။ ေဟာ.... ဒူဘုိင္းမွာဆုိ အိႏိၵယႏုိင္ငံသား ကရလာ လူမ်ိဳးေတြက ေတာ့္ေတာ့္ကုိ မ်ားပါတယ္။ ေနရာတကာ သူတုိ႔စကားသံေတြပါပဲ။ ပုိေစရွင္ ေကာင္းေတြမွာ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ လူေတြအျဖစ္ ရိွသလုိ ေတာက္တုိမယ္ရ လူေတြလည္း သူတုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ရိွပါတယ္။ အာရဗ္ေတြထက္ေတာင္ ဦးေရမ်ားမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဘာသာစကားနဲ႔ေတာင္ သတင္းအပါအ၀င္ တျခားအစီအစဥ္ေတြကုိ ဒူဘုိင္းႏုိင္ငံမွာ လႊင့္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဟာ္တယ္မွာလည္း ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက ကရလာ အလုပ္သမားေတြပါ။ သူေဌးကလည္း ကရလာ လူမ်ိဳးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကံေကာင္းလုိ႔ ဗမာတစ္ဦး ပါလာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ကရလာ ေတြပဲ အလုပ္ခန္႔ခ်င္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ...

သူတုိ႔ေတြဟာ ႏုိင္ငံျခားမွာ လမ္းတစ္ခုပြင့္လုိ႔ အဆက္အသြယ္ ေကာင္း တစ္ခုရၿပီ ဆိုရင္ သူတုိ႔ ႏုိင္ငံက လူမ်ိဳးေတြကုိ လက္တြဲေခၚယူပါတယ္။ အလုပ္အကုိင္ေတြ ရွာေပးပါတယ္။ လမ္းျပပါတယ္။ ကူညီပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားႏုိင္ငံေတြမွာ သူတုိ႔လူမ်ိဳးေတြ မ်ားျပားလာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြလည္း ႏုိင္ငံျခား ႏုိင္ငံေတြမွာ အသီးသီး ရိွေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမွ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွတယ္၊ အုပ္စုိးထားတယ္ ဆုိၿပီး မၾကားမိပါဘူး။ မေလးရွားမွာေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဒါကလည္း နယ္စပ္က ခုိးသြားၿပီ အုိဗာစေတးနဲ႔ ဟုိေျပးဒီေျပး ေနေနရတဲ့ သူေတြေလာက္သာ ရိွတာပါ။ ႏုိင္ငံႀကီး ႏုိင္ငံေကာင္းေတြမွာ ေစာေစာစီးစီ ေရာက္ၿပီး အဆင္ေျပ လမ္းပြင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ေနာက္ေပါက္ လူေတြကုိ ေခၚယူလမ္းျပဖုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကပါတယ္။ တစိမ္းကုိ ခဏထား၊ ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကုိ ေတာင္ ေခၚဖုိ႔ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ၀န္ေလးပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာေတြပါ။ ဒီလုိဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘယ္လုိတုိးတက္မလဲ။ ဘယ္လုိ ႏုိင္ငံျခား အေတြ႕အၾကံဳေတြ တုိးပြားမလဲ။ သူမ်ားေတြကုိ ဘယ္လုိ ေက်ာ္တက္မလဲ။ ဒါဟာ စဥ္းစားစရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားေနပါတယ္။ အစ္ကုိတုိ႔ အစ္မတုိ႔လဲ စဥ္းစားေပးၾကပါ။