ဘာေၾကာင့္ အဘန္းခံရတာလဲ

ကၽြန္ေတာ္ သိတာကေတာ့ အဲဒီေန႔က ေနမပူပါဘူးခင္ဗ်။ ဘယ္လုိလူေတြ ဘာေၾကာင့္ ရူးသြားလဲဆုိတာ ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ mmgenius group က ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ အားလံုး သန္႔သန္႔ေလးေတြ ပါပဲ။ ဘာႏုိင္ငံေရး ဘေလာ့ဂ္မွ မပါသလုိ၊ ဘာညစ္ညမ္းဘေလာ့ဂ္ မွလည္း မပါပါဘူး။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေလးေတြ၊ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ၀ါသနာပါရာ အႏုပညာေတြနဲ႔ အသိပညာ ျပန္႔ပြားေရးေတြ အတြက္ သီးသန္႔ ျဖန္႔ေ၀ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြပဲ ရိွပါတယ္။ mmgenius တီေထာင္သူ အပါအ၀င္၊ အဖြဲ႕သားအားလံုးလည္း ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ အေပၚမွာ တကယ္ခ်စ္စိတ္နဲ႕ ေရးေနတဲ့ သူေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ေစာင္းေျမာင္း ေစာ္ကားခ်င္းလဲ မရိွခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမရတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ mmgenius ဘာေၾကာင့္ အဘန္းခံရတာလဲ။ Free Blog ေတြ ဖန္တီးခြင့္ရလုိ႔လား။ Free Access ေတြ ေပးခဲ့မိလုိ႔လား။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ Chatting ထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေစဖုိ႔လား။ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ အဲဒီေန႕က ေနမပူပါဘူးခင္ဗ်။

ဆက္လက္ဖတ္ရွဳရန္..

အႏုတ္ ၁ ၊ အေပါင္း ၁ +++

ေကာင္မေလးေရ...

ႏွစ္သစ္မွာ နင့္အနားကုိ ငါအေရာက္ျပန္လာႏုိင္ခဲ့ၿပီ။
ငါ့အလြမ္းေတြလည္း တခ်ိဳ႕တ၀က္ေလာက္
ေျပစျပဳေနၿပီ။
နင့္လက္ကေလး ကုိလည္း
ျပန္ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္ႏုိင္ၿပီ။
ငါ့ရင္ခြင္ကုိလည္း နင္အိပ္ဖုိ႔အတြက္ ျပန္ဖြင့္ထားႏုိင္ၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ...
ငါ၀မ္းနည္းမိတာက ငါတုိ႔ရဲ႕ ခုိင္မာတဲ့ အမုိးႀကီးတစ္ခု
ဘယ္လုိမွ ျပန္တပ္မရႏုိင္တဲ့ အမုိးႀကီးတစ္ခု၊
ငါ့ကုိ မေစာင့္ပဲ ၿပိဳလဲသြားလုိက္ၿပီ။

ေကာင္မေလးေရ...
ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
အၿမဲရိွေနႏုိင္တာ ဘာရိွလဲ။
တစ္ေန႔မွာ ငါတုိ႔လည္း အမုိးေတြ ျဖစ္ရဦးမွာ။
ငါတုိ႔လည္း ၿပိဳလဲရဦးမွာ။
ငါတုိ႔ ဘာေတြျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ။
ငါတုိ႔ အနာဂတ္အတြက္၊ ငါတုိ႔အရွင္ဆီမွာ
မ်က္ႏွာပန္းလွဖို႔ အတြက္...........။

အမုိးတစ္ခု မရိွေတာ့တဲ့ ငါတုိ႔ဘ၀မွာ
ေနာင္ေရာက္လာမယ့္ ငါတုိ႔ရင္ေသြးေလးက
ငါတုိ႔ဘ၀အတြက္ အကာေလးတစ္ခုေတာ့
ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
တခ်ိန္မွာ ငါတုိ႔အတြက္ အားကုိးရာ မဟုတ္ေတာင္
အားတက္စရာ အကာေလးေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္.....။

ဆက္လက္ဖတ္ရွဳရန္..

၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း

ကၽြန္ေတာ္ အမိျမန္မာ ႏိုင္ငံကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ သတင္းဆုိး တစ္ခုကုိ ၾကားခဲ့ရ ပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ရိွေနတုန္း အဲယားလုိင္း ကတာ၀န္ရိွသူ တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေျပးအလႊား လာအေၾကာင္းၾကား တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ အေဖလုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ ကလည္း ဖခင္တစ္ေယာက္လုိ ခ်စ္ခင္ ဆက္ဆံ ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေယာကၡထီး ကြယ္လြန္ဆံုးပါး သြားခဲ့ပါတယ္။ လက္ဆြဲအိတ္ ေတြကုိ ေလဆိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ဖုိ႔ ေစာင္းဆုိင္းေနခ်ိန္မွာ သူ႕ကုိလည္း အသုဘခ်ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေၾကာင္းၾကား ခ်က္ကုိ ၾကားသိရ ရခ်င္း လက္ဆြဲအိတ္ ေတြကုိ မယူပဲ အျပင္ကုိ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာ ခဲ့လုိက္ပါတယ္။ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ အေမရယ္၊ ေနာက္တျခား မိတ္ေဆြ ၂ ေယာက္ေလာက္ က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႀကိဳေနပါတယ္။ မထင္မွတ္ပဲ ရုတ္တရက္ ႀကီးျဖစ္သြားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မယံုမၾကည္နဲ႔ ေမးၾကည့္ျဖစ္ ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ သူထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႕မွာ ဆီးခ်ိဳအျပင္၊ ဆီးခ်ိဳေဆးေတြ ေသာက္ရင္း ရလာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ ရိွပါတယ္။ ေက်ာက္ကပ္ကုိ လည္း ၅ ခါ အရင္က ေဆးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေက်ာက္ကပ္ေဆးၿပီး ေနာက္ပုိင္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္ နီးပါး ျပန္ေကာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ အခု တစ္ေခါက္ကလည္း ေက်ာက္ကပ္ပဲ ျပန္ေဖာက္လာတာပါ။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ကုိတင္ၿပီး ေက်ာက္ကပ္ ထပ္ေဆးပါတယ္။ ၁ ေခါက္ေဆးၿပီး ေတာ္ေတာ္သက္သာ သြားပါတယ္။ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ နီးပါး ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူဆံုးမယ့္ ေန႕ကလည္း ေက်ာက္ကပ္ေဆး ေနရင္း အသက္ရႈရပ္သြားတာပါ။ သူေက်ာက္ကပ္ မေဆးခင္ အခ်ိန္မွာ ေသြးေပါင္ေတြ ေတာ္ေတာ္က် ေနပါတယ္။ ေသြးသြင္းဖုိ႔ ေသြးထုပ္ေတြ အဆင္သင့္ လုပ္ထားေပမယ့္ ေသြးမသြင္းခင္ ေက်ာက္ကပ္ကုိ ေဆးၾကပါတယ္။ ခဏအတြင္းမွာပဲ သူဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုႀကီးမွာ ေသဆံုးသူေတြကုိ ေဆးရံုႀကီးက လြယ္လြယ္ကူကူ ထုတ္ဖုိ႔ခဲယဥ္းတာ အားလံုးသိပါတယ္။ သူ႕ကုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လြယ္လြယ္ကူကူ ထုတ္ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ေမးခြန္းေလး ေတြနည္းနည္း ရိွလာပါတယ္။ ဆရာ ေဒါက္တာ၀င္းသိန္းကုိ ေမးျမန္းၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးေတြလည္း ရိွေနပါတယ္။

ဆက္လက္ဖတ္ရွဳရန္..