ယူေအအီးမွာျဖစ္သြားတဲ့ လူသတ္မႈတစ္ခုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဒီမွာရိွေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြအျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဒီသတင္းကုိၾကားတဲ့သူတုိင္း အေျဖမွန္ေပၚလာဖုိ႔ ဆုေတာင္းေနၾကပါတယ္။ နားစြင့္ေနမိၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ပုိလာၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဒီယူေအအီးကုိ Visit Visa နဲ႔လာခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ ကုိယ့္ႏုိ္င္ငံမွာလည္း လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တုိးတက္မႈမရိွေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံကုိပဲ အားကုိးၿပီးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာပါ။ ဒီကုိေရာက္ၿပီး အလုပ္အကုိင္ေတြကုိ စံုစမ္းတယ္။ ကုိယ္နဲ႔အပ္စပ္မဲ့ ကုိယ့္ပညာနဲ႔ ကုိက္ညီမႈရိွတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ ရွာေဖြၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရက္ (30) မျပည့္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္စီကုိယ္စီ အလုပ္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈအလုိ္က္ အျမင့္မားဆံုးလစာကုိ ရရိွၾကပါတယ္။ အလုပ္ကုိလည္း အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ပဲ လုပ္ကုိင္ၾကရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီႏုိင္ငံကုိမေရာက္ခင္တုန္းက ႏုိင္ငံ (6) ႏုိင္ငံေလာက္ကုိ တျခားအလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားလာဖူးပါတယ္။ ေရာက္တဲ့ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြကုိ ရွာေဖြၿပီး မိတ္ဖြဲ႕ပါတယ္။ အလုပ္အကုိင္ေတြကုိ ေလ့လာပါတယ္။ ေမးျမန္းစံုစမ္းပါတယ္။ (အဓိကကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီႏုိင္ငံေတြမွာ အဆက္အသြယ္ ရယူဖုိ႔ပါ။) ဒီလုိကၽြန္ေတာ္စပ္စုတတ္လုိ႔လည္း ႏုိင္ငံစံုက အလုပ္အကုိင္အေၾကာင္းေတြကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးသိလာရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေတြမွာ...
ႏုိင္ငံသားခြဲျခားမႈေတြ ျပင္းထန္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြကုိ ဖိႏွိပ္မႈေတြရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျမန္မာသံရံုးရိွေနတာေတာင္ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအလုပ္သမားေတြရိွေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ ယူေအအီး (ဒူဘုိင္း) မွာ ျမန္မာသံရံုးမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးကုိေတာ့ တျခားႏုိ္င္ငံေတြနဲ႔ မတူပဲ ရရိွၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဒီႏုိင္ငံမွာအလုပ္သက္တမ္း (2) ႏွစ္၊ (3) ႏွစ္စသည္ျဖင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရပါတယ္။ အဲဒီစာခ်ဳပ္သက္တမ္းမျပည့္ခင္ အလုပ္သမားကလဲ ထြက္လုိ႔မရသလုိ၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း ထုတ္ပုိင္ခြင့္မရိွပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ အလုပ္သမားက ထြက္ခ်င္ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမွာျဖစ္သလုိ၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း ထုတ္ခ်င္ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးမွ ထုတ္ပုိင္ခြင့္ရိွပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီမူေတြကုိ မလုိက္နာဘူးဆုိရင္ နစ္နာသူဘက္က တရားစြဲဆုိလုိ႔ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူရဲ႕ပတ္စ္ပုိ႔တ္ကုိ သူ႔အလုပ္ရွင္က ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒါကုိကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြက တာ၀န္ယူျပန္လုပ္ေပးဖုိ႔ေျပာပါတယ္္။ အဲဒါကုိ သူ႕အလုပ္ရွင္က အႏုိင္က်င့္ၿပီးမလုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ တာ၀န္မယူေၾကာင္း မသိသလုိလ်စ္လ်ဴရႈပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြခမ်ာလည္း စာခ်ဳပ္သက္တမ္းကလဲျပည့္ ပတ္စ္ပုိ႔တ္မရိွကလဲမရိွေတာ့ ျပန္လုိ႔ကလဲမရနဲ႔ အခက္ႀကံဳရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာသူလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ တုိက္တြန္းခ်က္နဲ႔ တရားရံုးမွာတရားသြားစြဲပါတယ္။ တရားရံုးကလဲ လိုအပ္တာေတြကုိ စုေဆာင္းၿပီး သူ႔ရဲ႕အလုပ္ရွင္ကုိ ဆင့္ေခၚပါတယ္။ ပထမေတာ့ အဲဒီလူမလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တရားရံုးက မလာရင္သူ႕လုပ္ငန္းကို ပိတ္ပစ္မယ္လို႔ စာပုိ႔လုိက္ေတာ့မွ အဲဒီလူလာၿပီးတရားရင္ဆုိ္င္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကုိ ပတ္စ္ပုိ႔တ္စာအုပ္ျပန္လုပ္ေပးလုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အႏုိင္ရရိွသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ဆံုးျဖတ္ပါ။ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဥပေဒရိွပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိ္င္ငံမွာ အလုပ္အကုိင္မေကာင္းလို႔ တျခားႏုိ္င္ငံမွာ စီးပြားလာရွာတယ္။ သူမ်ားလက္ေအာက္မွာ အလုပ္လာလုပ္တယ္။ ကုိယ့္ႏုိ္င္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးကုိဂုဏ္ရိွေအာင္
ျမွင့္တင္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားေလာကကို အေသအခ်ာေလ့လာပါ။ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကုိ အၿမဲတမ္းသတိရေနပါ။ ဒါပါပဲ။
0 comments:
Post a Comment