ပီတိေအာ့ဖ္ဘေလာ့ဂ္

သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေက်ာင္းအေဆာင္ကုိ ခဏေရာက္ရင္း သူတုိ႔ေနာက္ေန႔ စာေမးပြဲရိွတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေစာေစာစီးစီး ညက အိပ္လုိက္မိပါတယ္။ ၀ါယာလက္စ္ ေကာ္နက္ရွင္ကလည္း လံုး၀အဆင္မေျပတာနဲ႔ ဆႏၵရိွေပမယ့္လည္း ဘေလာ့ဂ္ကုိ ဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေစာေစာစီးစီးထၿပီး သူတုိ႔ေက်ာင္းကုိ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားအားရိွရိွတာနဲ႔ ဆက္အိပ္ေနလုိက္တာေပါ့။ အရင့္အရင္ ရက္ေတြက အိပ္ပ်က္ထားတာေတြကုိ အတုိးခ်တယ္လုိ႔လည္း ဆုိရပါမယ္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္း နဲ႔အတူ ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာၿပီး ကတည္းက ခရီးသည္ေတြကုိ အက်ိဳးေဆာင္ေပးရင္း နားခ်ိန္က သိပ္မရိွေတာ့ နားခ်ိန္ေလး ရတုန္းမွာ အားရပါးရ နားေနလုိက္တာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ခရီးသြားကာလမွာက မ်က္စိလည္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတဲ့ ခရီးသည္ေတြကုိ ရွာရရင္ ထမင္းစားခ်ိန္ပါ ေမ့ၿပီး ထမင္းပါငတ္ရတာကုိးဗ်။ ကုိ္ယ့္မွာကလည္း တာ၀န္ရိွေတာ့ မျဖစ္မေန မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ရွာရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အကုန္ျပန္ေတြ႕ပါတယ္။ အကုန္လံုးလည္း အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ့္ေတာ့္ကုိ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဒီလုိနဲ႔ အိပ္ရာႏုိးႏုိးခ်င္း လက္ပ္ေတာ့ပ္ေလးကုိပဲ အရင္ဆံုး စဖြင့္မိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့လိပ္စာေလးကုိ ရုိက္ထည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးၾကည့္ျဖစ္တာက ေကာမန္႔စာရင္းကုိပါ။ (အားလံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲလို႔ ထင္ပါတယ္) ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀မ္းသာစရာ ေကာမန္႔ေလးေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေမြးေန႔အတြက္ တင္ထားတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုေတာင္းေပးသြားတဲ့ ေကာမန္႔ေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရင္းၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒီေန႔ မနက္ခင္းက မဂၤလာအလုိလို ရိွသြားပါတယ္။ ထပ္ခါတလဲလဲ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေကာမန္႔ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနမိပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ေလး ေရးၿပီးရင္လည္း ေနာက္တစ္ခါ ဖတ္ပါဦးမယ္။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့.....................။