ယူေအအီး ၾကမ္းပုိး

<![CDATA[

ေျပာမယ္ ေျပာမယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူးဗ်။ ေျပာခ်င္ေနတာ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ယူေအအီးကုိ အလုပ္ရွာဖုိ႔ သြားတဲ့အေခါက္က အေၾကာင္းေလးပါ။ အစဆံုး အေခါက္လည္း ျဖစ္၊ အလည္ဗီဇာ နဲ႔ သြားတာကလည္း ျဖစ္၊ အလုပ္ရွာဖုိ႔ အတြက္လည္း ျဖစ္ေတာ့ အလုပ္မရခင္ စပ္ၾကားမွာ ေနဖုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ အခန္းတစ္ခုကုိ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ၾကိဳတင္ ငွားခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနရာကေတာ့ အဘူဒါဘီၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟမ္ဒါးန္ လမ္းမမွာပါ။ ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ အဲဒီအခန္းကုိ ပါလာတဲ့ အထုပ္အပုိးေတြ သယ္ၿပီး တခါတည္း သြားေနျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ေနရာ ကေတာ့ ေနရာေကာင္း ေလးပါ။ ဆုိးတာက ကၽြန္ေတာ္ေနထုိင္ရတဲ့ ငွားရမ္းခဲ့တဲ့ အဲဒီတုိက္ပါပဲ။ အဲဒီ တုိက္ၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ႏုိင္ငံျခား အလုပ္သမား ၂၀၀ ေက်ာ္၊ ၃၀၀ ေလာက္ ေနမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ အင္းဒီးယန္း ကရလာ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ဗမာဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္္း ရိွမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနမယ့္ အခန္းကုိ ၀င္ေတာ့ ၂ ထပ္ကုတင္ ၆ လံုး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနတဲ့ အင္ဒီးယားသား ေတြကုိ ေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒီ့အခန္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ အဘိုးႀကီးက လြတ္ေနတဲ့ ကုတင္တစ္ခုကုိ ညႊန္ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခန္းမွာ လူဦးေရ စုစုေပါင္း ၁၆ ေယာက္ေနၾကပါတယ္။ ကုတင္ကုိယ္စီနဲ႔ ျဖစ္သလုိ လြတ္ေနတဲ့ ၾကမ္းခင္းမွာလဲ မိႈ႕ယာခ်ၿပီး အိပ္ၾကပါတယ္။ တေရးႏုိး အိမ္သာထ သြားရင္ ၾကမ္းေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ သူေတြကုိ ေက်ာ္ခြၿပီး သြားရပါတယ္။ ဒါကတစ္ဒုကၡပါ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ေျပာပေလာက္တာက လာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႔ကေတာ့ ခရီးကလည္းပန္း၊ လူကလည္းႏြမ္း ေနေတာ့ အထုပ္အပုိးေတြ ခ်ၿပီး တုိက္ေအာက္က ဆုိင္မွာ အာလူးပူရီေလာက္ပဲ ၀ယ္စား၊ ေရေတာင္ မခ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ပဲ အိပ္ဖုိ႔ အရိွန္ယူပါတယ္။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ျဖစ္တယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီညက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ အိပ္ေမာၾကခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မုိးလင္းေတာ့လည္း တုိက္ေအာက္က ဆုိင္မွာ အာလူးပူရီပဲ ၀ယ္စား အနီးအနားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရံုေလာက္သာ လုပ္ၿပီး အလုပ္ရွာေဖြေရး ကိစၥကုိ ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အဲဒီေန႔ညလည္း ေစာေစာပဲ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အိပ္ယာ၀င္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တုိက္ပြဲႀကီး တစ္ခုကုိ စတင္ရင္ဆုိင္ရပါေတာ့တယ္။ ယူေအအီး ၾကမ္းပုိးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာ ေဘးနံရံကေန အလံုးအရင္းနဲ႔ ဆင္းလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မသိပါဘူး။ ကုိယ္ေပၚ သူတုိ႔တက္လုိ႔ ရြစိရြစိျဖစ္မွပဲ ပါလာတဲ့ မုိဘုိင္းလ္ရဲ႕ မီးေလးနဲ႔ ၾကည့္ေတာ့မွ အနည္းဆံုး ၾကမ္းပုိး ၁၄ ေကာင္ေလာက္ ရိွမယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္ေပၚမွာ ေနရာယူေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႕တာနဲ႔ ေၾကာက္အားလန္႔အား ခါခ်လိုခါခ်၊ ဖိသတ္လုိသတ္နဲ႔ ျပန္လည္ ခုခံရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ယူေအအီး ၾကမ္းပုိးေတြဟာ တပ္ဆုတ္ျခင္း မရိွပဲ အေရအတြက္ ပုိတုိးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆက္လက္တုိ္က္ခုိက္ပါတယ္။ မီးေရာင္နည္းနည္း ရိွရင္ အဲဒီ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မေနပဲ အေမွာင္ထဲကေန တုိက္ခုိက္ပါတယ္။ ဒီဘက္ကုိ သတ္ရင္၊ ဟုိဘက္ကလာ၊ ဟုိဘက္ကုိ သတ္ရင္ ဒီဘက္ကလာနဲ႔ လက္မလည္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိက္ပြဲဆင္ႏြဲခ်ိန္မွာ အခန္းေဖာ္ တျခားလူေတြကို ၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႕ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနပါတယ္။ ယူေအအီး ၾကမ္းပုိးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ကုိယ္ေတြေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလာေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေကာင္ေလးေတြဆုိ ကုိယ္လံုးေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေဖာင္းကားေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မတတ္ႏုိင္တဲ့ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္လည္း အ]
]>