တစ္ခါက ႀကံဳခဲ့ရေသာ (၂)

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခါစကေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ရမယ့္ ဟုိတယ္ကမဖြင့္ေသးဘူးဗ်။ ဟုိတယ္အသစ္အတြက္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚလုိက္တာ။ ဒီအလုပ္ကုိလုပ္ရဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ ရင္ေမာခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီကုိ Visit Visa နဲ႔လာခဲ့တာပါ။ ေရာက္ၿပီးတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အပ္စပ္မယ့္ အလုပ္ကုိရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။ သတင္းစာလဲဖတ္၊ အလုပ္ေခၚစာေတြလည္း ၾကည့္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ဟုိတယ္တစ္ခုကမန္ေနဂ်ာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚၿပီး အင္တာဗ်ဴးတယ္။ အဆင္ေျပတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ခံလုိက္တယ္။ Receptionist Position မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရိွဟုိတယ္အတြက္မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတုိ႔ေနာက္ဖြင့္မယ့္ ဟုိတယ္အတြက္ခန္႔တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရတဲ့ဟုိတယ္က ေဆာက္ေနတုန္း။ အလုပ္ရေပမယ့္ ဟတ္ေကာ့ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခုကံေကာင္းတာက လက္ရိွဖြင့္ထားတဲ့ အဲဒီဟုိတယ္ရဲ႕ Receptionist ကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕ကူညီမႈေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါတာေပါ့ဗ်ာ။ သူကကၽြန္ေတာ့္ကုိ Recommand ေပးတယ္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိပညာေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပးပါတယ္။ သူ႕အကူအညီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Training တစ္ပတ္ေလာက္ဆင္းရတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဗီဇာခ်ိန္းဖို႔နဲ႔ ေ၀ါ့က္ပါမစ္ကုိေစာင့္ဖုိ႔ အမိျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဇနီးေလးကုိလည္း အရမ္းလြမ္းေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျပန္ရတာကုိ ႏွစ္သက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကလူႀကီးေတြကေတာ့ စိတ္ပူတာေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္ခုိင္းၿပီးမွ ျပန္မေခၚရင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲေပါ့။ အလည္ဗီဇာနဲ႔ ေလယာဥ္စရိတ္ကပဲ သိန္း 20 ေက်ာ္ေလာက္ကုန္ထားရတာဆုိေတာ့ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပူမွာေပါ့ဗ်ာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ တစ္လေတာင္မျပည့္ေသးဘူး ႏုိ္င္ငံျခားထြက္သြားတာ၊ အခုျပန္ေျပးလာၿပီ၊ ဘာညာနဲ႔ေပါ့။ ထားလုိက္ပါဗ်ာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဗီဇာကုိ ဇဲြႀကီးႀကီးနဲ႔ေစာင့္လုိက္တာ ရွစ္လလည္းျပည့္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ေမးလ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဗီဇာေကာ္ပီေလး ေရာက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကားထဲမွာဘယ္ေလာက္ရင္ေမာခဲ့ရလည္း ဆုိတာေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပါ ရင္ေမာကုန္မွာစုိးလုိ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ သူတုိ႔ကဗီဇာပုိ႔ၿပီး ေခၚမယ့္ေခၚေတာ့လည္း အျမန္ထြက္လာပါ။ ႏွစ္ရက္ကေန တစ္ပတ္အတြင္းအေရာက္လာပါဆုိၿပီး ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလ်င္စလုိလုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း သႀကၤန္ရက္ႀကီး။ လတ္မွတ္ရံုးေတြကလည္း အကုန္ပိတ္။ ဒီလုိနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း သႀကၤန္အၿပီးမွာထြက္ျဖစ္သြားေပါ့။ ဗီဇာမရခင္တုန္းကလည္း စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဗီဇာျမန္ျမန္ရခ်င္၊ ျမန္ျမန္သြားခ်င္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဗီဇာလည္းရေရာ သြားရမွာကုိ စိတ္မပါဘူးဗ်ာ။ ရင္ထဲမွာဟာတာတာႀကီး။ ဇနီးေလးကုိလည္း ထားခဲ့ရမွာဆုိေတာ့၊ ဒီလုိပဲေပါ့ဗ်ာ။

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟုိတယ္ကအေကာင့္မန္ေနဂ်ာက လာႀကိဳတယ္ဗ်ာ။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ Luggage တစ္ခုေပ်ာက္တဲ့အေၾကာင္းကုိေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ဘူးဗ်ာ။ (ဒါေပမယ့္ သတိေတာ့ေပးလုိက္မယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံကုိပဲသြားသြား ကုိယ့္ Luggage တုိင္းမွာ ကုိယ့္နံမည္နဲ႔ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကုိေရးဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒူဘုိင္းေရာက္ၿပီး Luggage ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ေလဆိပ္က DNATA LUGGAGE SERVICE မွာအေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။ တစ္ရက္ေနၿပီး ျပန္ရမွာပါ။) ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူကကၽြန္ေတာ္ေနရမယ့္ အခန္းကုိလုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ လမ္းမွာသူ႕ကုိေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟုိတယ္က မဖြင့္ေသးဘူးဗ်။ မဖြင့္ခင္ေလ့က်င့္ေရးအတြက္ ႀကိဳေခၚတာလုိ႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေအာက္ကုိေရာက္ေတာ့ ခပ္၀၀လူႀကီးတစ္ေယာက္ကုိေတြ႔ပါတယ္။ သူကကၽြန္ေတာ့္ကုိ မိတ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းျပန္မိတ္ဆက္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူမွန္းေတာ့ မသိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့သူကေတာ့ ျပန္သြားလုိက္တယ္။ အဲဒီလူ၀၀ႀကီးကပဲ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဟုိတယ္ကေပးထားတဲ့ ေစာင္ေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြကုိ ခ်ေပးပါတယ္။ ဆပ္ျပာခြက္ေတြ၊ အခန္းတြင္းစီးဖိနပ္ေတြယူလာေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာႀကီးအထာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ခပ္၀၀ျပာတာတစ္ေယာက္ပါရထားတယ္လုိ႔ ထင္တာေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ သူကဘာစားမလဲေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိႏၵိယအစားအစာတစ္ခုပဲ မွာလုိက္ပါတယ္။ 5 မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူအစားအစာေတြနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိထားသင့္တယ္ထင္လုိ႔ သူရဲ႕ Position ကုိေမးၾကည့္တာေပါ့။ သူက ဒီလုိျပန္ေျဖပါတယ္။ " Hotel Manager" " I'm your Manager" တဲ့ခင္ဗ်။