ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒူဘုိင္းေရာက္ခါစ . . .

ဒူဘုိင္းရဲ႕ တျခားကုမၼဏီေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုမၼဏီကေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကိဳတင္ေငြ (Advance) ကုိ မေပးေသးဘူးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ဘူးသလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟုိတယ္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မဖြင့္ေသးတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ အိပ္လုိက္၊ စားလုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ ရန္ကုန္ကေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဒၚလာ (၅၀) ပဲထည့္လာတယ္။ ေရာက္ၿပီးသံုး၊ ေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ အရမ္းလုိအပ္တဲ့ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္၀ယ္တယ္ဗ်ာ။ ဟဖ္ရႈးတစ္ရံ၀ယ္တယ္ဗ်ာ။ တျခားအပုိဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသံုးခဲ့ဘူးဗ်။ (ယူလာမိတာကလည္း ၅၀ ပဲကုိး) အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္း ဘယ္ႏုိင္ငံကေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္ကုိ ဖုန္းဆက္ရင္ ေစ်းအင္မတန္ႀကီးေတာ့ ဖုန္းေတာင္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး ၃ ရက္ေလာက္ေနမွ (၁) ေခါက္ပဲ ဆက္ျဖစ္တယ္။ မိန္းမကုိလည္း အရမ္းလြမ္းတာကုိးဗ်ာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ က်န္ေနတဲ့ေငြစေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေနရာမွာပဲ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။ (ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက အခုမွစမွာပါ) ညေနပုိင္း ကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္ခင္ cyber cafe ကုိသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ ခ်က္တင္ထုိင္တာပါ။ တစ္နာရီကုိ ယူေအအီးပုိက္ဆံ ၃ ဒရ္ဟမ္ ပါ။ ၁ ယူအက္စ္ကုိ ယူေအအီးေငြ 3.65 ေပါက္ပါတယ္။ ေန႔တုိင္းလုိလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၂ ႀကိမ္စီထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ကလည္း မဆင္းျဖစ္ေသးေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အလုပ္မွာ Training လည္းစေရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း နဂုိလုိထြက္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ အၿမဲတမ္းမိန္းမနဲ႔ ေျပာေနက်အခ်ိန္ဆုိ ရင္ထဲမွာပူသလုိ ေလာင္သလုိလုိေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ပုိက္ဆံေလးေတြ ကုန္ပါေရာ။ ဘယ္လုိလုပ္္ရမွန္းလည္း မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သယ္လာခဲ့တဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ထုပ္ကုိ လုိခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ သူကလဲ ေရာင္းခုိင္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေငြလုိေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ၇၀ နဲ႔ေရာင္းလုိက္ပါတယ္။ သူက ၁၀၀ ေပးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္တင္ကုိ အရင္ထက္ပုိၾကာၾကာ သံုးႏုိင္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း ရန္ကုန္အခ်ိန္ ၁၀ နာရီ၊ ၁၁ နာရီ အထိထိုင္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာၾကပါတယ္။ ပုဇြန္ေျခာက္ေရာင္းလုိ႔ရတဲ့ ေငြထဲက ၁ ဒရ္ဟမ္ကိုပဲ ဆပ္ျပာမႈန္႔ဗူးတစ္ခု ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ေနတဲ့ပုိက္ဆံေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ အင္တာနက္မွာ စကားေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ကုန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ပုိက္ဆံကုန္သြားၿပီး ၁ ရက္၊ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကုမၼဏီက ႀကိဳတင္ေငြထုတ္ေပးပါတယ္။ ယူေအအီးပုိက္ဆံ ၂၀၀ ပါ။ ရလာတဲ့အဲဒီပုိက္ဆံေလးကုိ က်စ္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ Breakfast ေတာင္ အျပင္မွာ၀ယ္မစားခဲ့ပါဘူး။ ဟုိတယ္က ေန႔လည္စာ၊ ညစာေကၽြးပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ တခါတေလညစာေကၽြးခ်ိန္အမွီ မေရာက္သြားလုိ႔ ညစာေပ်ာက္သြားတာေတာင္ အျပင္မွာကၽြန္ေတာ္၀ယ္မစားခဲ့ပါဘူး။ အင္တာနက္သံုးဖုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေလးနဲ႔ေတြ႕ဖုိ႔ေနရာမွာ သံုးရမယ့္ပုိက္ဆံေလး ပဲ့သြားမ်ာစုိးလုိ႔ပါ။
ဟုတ္ကဲ့.... တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ၊ အခုကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဇနီး၊ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။